Sinopsis:

Cada vez que me achego a escribir sobre as páxinas en branco, algo de min queda impreso en cada fonema, en cada palabra que xorde e cobre de poesía os espazos.

Necesito escribir como necesito respirar. Escribir todo aquilo que sinto e percibo: o olor das flores, o ceo azul, o sorriso dos meus seres queridos, todo isto faime libre e libérame da soidade e a tristeza.

A poesía ten o don de transportarnos ao mellor de nós mesmos, de mirar con outra realidade as cousas cotiás, de achegarnos ao abismo dos nosos soños, de crear e recrear imaxes concibidas na memoria. Por iso e por moitas cousas máis, a poesía debe formar parte da equipaxe dos nosos sentimentos, da forma de amar a vida e das nosas fantasías máis íntimas.